Συμμετείχαμε στην πορεία μνήμης και διαμαρτυρίας για την δολοφονία του μικρού Αλέξη. Σταθήκαμε δίπλα, αλλά έξω από όλα τα μπλοκ της πορείας όχι μόνο γιατί κανένα δε μας ταίριαζε για να "ενταχτούμε", αλλά και γιατί σε ορισμένες περιπτώσεις, η περιφρούρηση και η υπνωτισμένη επανάληψη σκουριασμένων συνθημάτων μας αηδίασε. Ειδικά στο σημείο που βρεθήκαμε οι μισοί κάτω από ασπίδες και οι άλλοι μισοί να φωνάζουμε δακρυσμένοι και να χτυπάμε με οργή την ομίχλη , σ'εκείνο το σημείο ήταν που βρήκαμε την αλληλεγγύη των αριστερών σχημάτων προβατοποιημένη και κλεισμένη σε μια "ασφαλή" περιφρούρηση. Τελικά, πατήσαμε στα πόδια μας, αφήσαμε τις ασπίδες πίσω μας να κραδαίνονται άρρωστα και συνεχίσαμε ενωμένοι με λίγα προβλήματα στην αναπνοή. Η ελπίδα μας κρύβεται στο αύριο.
"Τελικά απο ποιους εκδίκηση ζητάμε,
από εκείνους που ξέρουμε ότι φταίνε
ή από εκείνους που τριγύρω πάλι κλαίνε;"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου